امام احمد الحسن (ع): منتظریم همیشه صدای گام‌هایتان را در ملأ اعلی بشنویم و افتخار ما باشید (خطبه نماز جمعه سید واثق حسینی)

سپاس مخصوص خداوند جهانیان است. او را حمد می‌گوییم و به درگاهش استغفار می‌کنیم و از او مدد می‌جوییم و به سویش بازمی‌گردیم و گواهی می‌دهم که خدایی جز خدای یگانه نیست، یکتاست و شریک و همتایی ندارد. همان‌گونه که خداوند بر خود شهادت گرفت و ملائکه و حاملان علمش بر او شهادت دادند. او برپادارنده‌ی عدالت و شکست‌ناپذیر داناست.

گواهی می‌دهم که محمد (درود بر او و خاندانش) بنده‌ی پاک‌سرشت و رسول مورد رضایت اوست که خداوند او را به هدایت و دین حق فرستاد تا آن را بر همه‌ی دین‌ها ظاهر و آشکار گرداند حتی اگر مشرکان خوش نداشته باشند.

گواهی می‌دهم که علی (ع) و امامان از فرزندان او حجت‌های خداوند هستند؛ و گواهی می‌دهم که مهدی و مهدی‌ها از فرزندان او حجت‌های خدا هستند. محمد و خاندانش کلمه‌ی تقوا و پرچم‌های هدایت و ریسمان محکم هستند. هرکس از آن‌ها پیشی بگیرد مارق و هرکه از آن‌ها عقب بماند زاهق و هرکه ملازم، همراه و پابه‌پای آن‌ها باشد به سرمنزل مقصود رسیده است.

از خداوند می‌خواهیم که ما را از کسانی قرار دهد که در قول و عمل، در دنیا و آخرت ملازم و همراه ایشان باشیم، به برکت صلوات بر محمد و آل محمد که بر ایشان تسلیم می‌کنید.

سلام علیکم و رحمه الله و برکاته. روز جمعه‌تان نیکو باد. ای عزیزان شما و خودم را به تقوای خداوند عزوجل و مراقبت و پرهیز از محرمات او توصیه می‌کنم. تقوای خداوند که برای مؤمن مانند دژ مستحکمی است در برابر گناه و گشایش درب‌هایی است برای اطاعت خداوند عزوجل. تقوای الهی جداکننده‌ای میان حق و باطل است؛ و تقوای الهی است که وسیله‌ای برای جداسازی آنچه باید از آن پیروی کرد و آنچه باید از آن اجتناب نمود قرار می‌گیرد. به‌وسیله‌ی تقوای الهی، بعد از پیروی و شناخت خلیفه‌ی خداوند، تسلیم در برابر او حاصل می‌شود. به‌وسیله‌ی تقوای الهی، خداوند بندگانش را مورد تأیید قرار می‌دهد.

از توصیه‌های مولا و سرورمان سید احمد الحسن (صلوات و درود خداوند بر او) به مؤمنین این است که فرمود: «به‌سوی خدا بار سفر ببندید و گام‌هایتان را محکم بردارید و با اخلاق و عملتان، به‌غیر از بالاترین درجه نزد خداوند راضی نشوید. منتظریم که همیشه صدای گام‌هایتان را در ملأ اعلی بشنویم و افتخار ما باشید»

این نصیحتی که امام احمد الحسن (صلوات الله و سلامه علیه) ذکر کردند، برای ما راه رسیدن به بالاترین درجه را روشن می‌کند. هنگامی‌که می‌خواهد برای ما روشن کند که چگونه مؤمن می‌تواند به خداوند سبحان برسد، این‌چنین روشن می‌سازد و می‌فرماید: «این امر به عواملی نیازمند است. اولین عامل این است که قدم‌ها باید استوار باشد نه سست». به تعبیر دیگر برای اینکه انسان بتواند به‌سوی خدا ارتقاء پیدا کند، نیازمند ایمانی است ثابت و عملی که با آن ارتقاء یابد یا آن ایمان را بالا ببرد.

به تعبیر دیگر که خداوند این تعبیر را می‌فرماید: «کلمه‌ی طیبه به‌سوی او بالا می‌رود و عمل صالح آن را بالا می‌برد»؛ یعنی ایمان به خداوند عزوجل و ایمان به رسول او و علی (ع) و به ائمه و مهدیین (علیهم‌السلام)، مانند ایمان یا گفتن شهادت یا تلفظ کردن و بر زبان آوردنش نیازمند آن است که در قلب رسوخ کرده باشد؛ و رسوخ آن در دل گاهی به شکل ثابت و مستقر و گاهی به شکل ودیعه است. اگر به شکل ثابت و مستقر بود، نمود ظاهری آن عملی است که در واقع ترجمه‌ی این اعتقاد و ایمان است؛ یعنی عمل تو همیشه همراه خلیفه‌ی خدا و در سبقت از زمان است. همانطور که می‌بینید زمان می‌گذرد و بنابراین باید شما در عمل و تقدیم وجودتان و اموالتان و تلاش در یاری خلیفه‌ی خدا، از زمان سبقت بگیرید.

گام‌ها را پایدار بدارید؛ یعنی گام‌ها باید مستمر و پیوسته و رساننده باشد؛ و این برخلاف آن شخصی است که در یک روز عمل می‌کند و روز دیگر عمل کردن را به تعویق می‌اندازد. به‌عنوان مثال: جریان موکب‌ها را داشتیم، ما در موکب‌ها کار می‌کنیم. ماشاءالله در خدمت به زیارت کننده‌های اباعبدالله الحسین (ع) و رساندن پیام حق به آن‌ها از خودتان و اموالتان گذشتید و ایثار کردید و خداوند جزای خیر و جزای نیکوکاران را به شما عطا کند. ولیکن لازم است که این عمل پیوسته باشد تا اینکه از کسانی باشید که پیوسته در رسیدن به بالاترین درجه نزد خداوند تعالی قدم برمی‌دارند.

همچنین اینکه امروز کار کنی و فردا استراحت کنی را نپذیر. باید عمل مستمر باشد تا عملت تو را به بالاترین درجات برساند. امام احمد الحسن علیه‌السلام می‌خواهد این‌چنین باشی؛ و نکته‌ی دیگر چیست؟ می‌گوید این عمل باید با گام‌های پایدار تو را به بالاترین درجات برساند تا اینکه جزو کسانی شوی که صدای گام‌هایشان را در ملأ اعلی می‌شنویم.

امام احمد الحسن (علیه‌السلام) کسب بالاترین درجات در به دست آوردن دنیا را مدنظر ندارد بلکه می‌خواهد تو به عالم ملکوت ارتقاء پیدا کنی. حال گاهی انسان تلاش می‌کند تا به آسمان اول عالم ملکوتی برسد و یا آسمان دو و یا سوم و یا چهارم یا پنجم یا ششم و زمانی هست که انسان به آسمان هفتم ارتقا پیدا می‌کند. در این شرایط یک مرحله، مرحله‌ی وجود هست و مرحله‌ی دیگر، مرحله‌ی ثابت شدن در مقامی است که به آن دست پیدا کرده است.

به‌عنوان مثال؛ تو با ایمان و عملت به آسمان سوم رسیدی، سپس با یک عمل مانند «کوچک شمردن یک مؤمن» و یا «غیبت کردن از یک مؤمن» و یا «توهین کردن به یک مؤمن» و یا «کوچک شمردن گناهی از گناهان»، تو را دچار تسافل (پایین آمدن) می‌کند و این باعث می‌شود جایگاهی را که به دست آورده بودی از دست بدهی؛ بنابراین امام از تو می‌خواهد که ثابت بمانی، می‌گوید: «آرزو داریم همیشه صدای گام‌هایتان را در ملأ اعلی بشنویم»، نه اینکه روزی بالا بروی و روز دیگر پایین بیایی.

پایداری و استمرار امر مهمی است و ثابت ماندن بر آن، از آن هم مهم‌تر است. به همین خاطر ما همیشه نیازمندیم که ملازم و همراه با خداوند عزوجل باشیم، به او پناه ببریم و در هر لحظه او را بخوانیم تا بودن جزو کسانی که قائم آل محمد (ع) صدای گام‌هایشان را در ملأ اعلی می‌شنود، روزی‌مان گردد و خداوند ما را در این جایگاه ثابت گرداند و ما را به بالاتر از آن ارتقاء دهد؛ یعنی ثبات قدم در ملکوت و ملأ اعلی و ارتقاء در درجات کمال.

تو به سبب اینکه انسان هستی چنین قابلیتی داری و می‌توانی به بالاترین درجات برسی. قابلیتی که در بهترین خلق خدا محمد مصطفی (ص) وجود دارد با قابلیت که نزد انسان برتر وجود دارد یکسان است؛ اما استفاده کردن از این قابلیت‌ها و محافظت بر جایگاه‌های به دست آمده متفاوت است. رسول الله (ص) تمام وجودش را تحت اختیار خداوند قرار داد، ولی من و امثال من متغیر هستیم به گونه‌ای که یک‌بار همراه خداییم و بار دیگر همراه نفس و دفعاتی هم هست که شیطان ما را جذب می‌کند. به همین خاطر و به تعبیر قرآن مؤمنین را در حالی می‌بینی که نزد خداوند استغفار می‌کنند و می‌خواهند که خداوند آن‌ها را بیش از حد توانشان مکلف نکند، با وجود اینکه خداوند به آن‌ها قابلیت‌های لازم را داده است کما اینکه در دعا می‌گویند: پروردگارا ما را متحمل آنچه بر گذشتگانمان قرار دادی مگردان؛ پروردگارا ما را متحمل آنچه طاقت نداریم مکن. درحالی‌که خداوند سبحان و متعال هیچ‌کس را بیش از حد توانش مکلف نمی‌کند. خداوند سبحان و متعال بر طاقت و تحمل و قابلیت تو شناخت دارد و متناسب با توانایی‌ات به تو تکلیف می‌دهد؛ ولیکن مشکلی که هست التزام به این تعالیم و عبادت‌ها و اجرای آن، ازجمله اجتناب از محرمات و گناهان و ارتکاب به آن‌هاست؛ بنابراین لازم است که تلاش کنی و آنچه درونت و در فطرتت هست به ثمر برسانی.

انسان خودش، خودش را محدود می‌کند، خداوند سبحان و متعال کسی را محدود نمی‌کند. انسان است که خودش را محدود کرده است؛ از خلال سر فرود آوردن در برابر شهوت‌ها، در برابر منیت، در مقابل نفس و نظر کردن به دنیا و آنچه در آن هست و نظر نکردن به ملأ اعلی، خودش را در قیدها و بندها اسیر کرده و مانع رسیدن خویش می‌شود؛ و اینکه نزد پروردگارش استغفار می‌کند و از او می‌خواهد که بیش از مقدار توانایی‌اش او را مکلف نکند در حالی است که از ابتدا خداوند گفته است: «همانا خدا هرکسی را به مقدار توانش مکلف می‌کند.»

بنابراین قابلیت ارتقاء به ملأ اعلی در همه‌ی انسان‌ها وجود دارد و قابلیت ثابت ماندن بر آن در ملأ اعلی نیز در همه انسان‌ها وجود دارد و امام احمد الحسن (ع) از ما می‌خواهد که این جایگاه‌ها را به دست آوریم و گام‌ها را استوار بداریم تا در ملأ اعلی قرار بگیریم و در آن ثابت شویم. این همان مضمونی است که امید دارم همیشه در ذهنمان بماند تا موجب افتخار اماممان علیه‌السلام باشیم.

به همین مقدار اکتفا می‌کنم و بیش از این اطاله‌ی کلام نمی‌کنم. از خداوند متعال می‌خواهم ما را از کسانی قرار دهد که به ملأ اعلی ارتقاء پیدا می‌کنند و به فضل و منت پروردگار در آن ثابت می‌مانند.