عید غدیر، عید حاکمیت خدا و خلافتش روی زمین

کلام سید حسن حمامی، مدیر مکتب سید احمد الحسن به مناسبت یادبود عید نورانی غدیر در سمینار و همایش شعری که ممثِّلیت مکتب سید احمد الحسن در نجف اشرف برگزار کرده است:

بسم الله الرحمن الرحیم
و الحمدلله رب العالمین و صلی الله علی سیدنا محمد و علی آله الطاهرین الائمة و المهدیین و سلم تسلیماً کثیراً

دوستان؛ سلام علیکم و رحمة الله و برکاته
به نام مکتب سید احمد الحسن در نجف اشرف به مناسبت یادبود عید نورانی غدیر (عیدالله الاکبر، عید حاکمیت خدا و خلافتش روی زمین)، تهنیت‌ها و تبریک‌ها را خدمت همه مسلمانان و ولایتمداران عرض می‌کنیم و [همچنین] خدمت شما حاضران عزیز.

در این روز مبارک، محمد رسول الله (ص) تنصیب و قرار دادن امیرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب و امامان از فرزندانش (ع) را به‌عنوان امامان و هدایت‌گران و رهبران این امت تا روز قیامت اعلام نمود؛ در این روز بود که کامل‌بودن دین و تمام‌شدنش به‌واسطه ولایت یعسوب‌الدین و حجت پروردگار جهانیان، اسدالله الغالب، علی بن ابی‌طالب (ع) اعلام شد.

وقتی خلفای معصوم خداوند نیستند یا کنار زده بشوند، دین الهی به کمال نرسیده و تمام نشده است؛ دین بدون سرپرست، مانند مال بدون نگهبان است که هر کس و ناکَسی آن را چپاول و غارت می‌کند؛ به این خاطر که دین یا شریعت، عبارت است از متون شرعی ساکت که قابلیت فهم‌های مختلف و تفاسیر و استنباط‌ها را دارد و به شکل طبیعی باعث می‌شود که امت در مقابل دین و متون شریعت به فرقه‌ها و مذاهب مختلفی تقسیم شوند؛ درنتیجه امت، به‌سوی جدایی و گروه‌گروه شدن و اختلاف می‌روند که غالباً باعث دشمنی و بُغض و کُشت‌وکشتار می‌شود؛ این نتیجه، کاملاً برعکس هدف رسالت‌های الهی است که برای یکپارچگی مردم و خاموش‌کردن آتش دشمنی و بغضی آمده است که جاهلیت، آن را کاشته و وارد کرده است.

این مسئله امکان‌پذیر نیست که کار امت، بدون رهبر و راهنمایی پابرجا بماند چراکه این فرد، اشراف کلی دارد که مسیر امت را تصحیح می‌کند و هر زمانی که این مسئله امکان‌پذیر باشد، از اختلاف و تحریف در دین و متون شریعت الهی بازمی‌دارد؛ و این مسئله تا زمانی است که غالب بشریت بخواهند به‌سوی منفعت خویشتن و به دست‌آوردن منافع و لذت‌ها بروند یا ضرر و زیان‌ها را دفع کنند؛ درنتیجه قطعاً از موضوعیت و انصاف و دقت در برخورد با متون شریعت و در مشخص‌کردن موضع‌ها مقابل آفریدگان خدای سبحان منحرف می‌شوند؛ درنتیجه احکام و مواضع، غالباً در معرض هواها و میل‌های درونی و تعصُّب ذاتی قرار می‌گیرد و همچنین مسئله‌ای که مذهب یا حزب یا قبیله‌ای به سودش است؛ درنتیجه گفته‌ها و مذاهب و جریانات و احزاب گمراه‌شده از راه استوار و مستقیم به وجود می‌آیند.

بنابراین شریعت نمی‌تواند بدون نگهبان و رهبری که از سوی خود صاحب شریعت به او تصریح شده است، امت را [از گمراهی] بازدارد؛ به این خاطر که قابلیت اختلاف در تفسیر و تأویل و استفاده از آن را دارد؛ و به همین خاطر عامل اختلاف و گمراهی و کشتار می‌شود؛ این مسئله‌ای است که از فرد حکیمی سر نمی‌زند؛ پس چگونه امکان دارد که آن را به خداوند سبحان و متعال نسبت بدهیم؟!
به همین خاطر تمام‌کردن و کامل‌نمودن دین، در اعلام‌کردن قائمان دین تا روز قیامت، در روز غدیر نورانی و پس از منصرف‌شدن محمد رسول الله (ص) از حجةالوداع می‌باشد؛ ایشان به همه مسلمانان همراه خویش نسبت به خلافت و امامت امیرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب (ع) تصریح کرد و آن را اعلام نمود تا حجت رسا را بر هر منکر و منافق و حسودی اقامه کند.

همان‌طور که خداوند سبحان، شریعت پیش از محمد رسول الله (ص) را بدون نگهبان و رهبر رها نکرده است، همچنین پس از وفات ایشان، شریعت را بدون رهبر و نگهبان رها نکرده است؛ به این خاطر که چیزی که نگهبان ندارد، قطعاً از بین می‌رود؛ وقتی خلیفه منصوب شده از سوی خداوند سبحان وجود نداشته باشد، دین، اهلیت رهبری زندگی را ندارد؛ به همین خاطر است که فردی را نمی‌یابیم که به نام دین، حکومت را برعهده گرفته باشد و در پروژه و تلاشش موفق شده باشد؛ نه در یهود و نه مسیحیت و نه اسلام؛ به این خاطر که عواملی وجود دارد که بدون برخورداری از دقت و موضوعیت در تفسیر و تطبیق متون شریعت سودی ندارد: از جمله «ناآگاهی نسبت به ‌منظور شریعت و ناآگاهی نسبت به خاص‌وعام و مطلق و مقید و ناسخ‌ومنسوخ در شریعت»؛ و از جمله «عدم شناخت احکام جزئیات و مسائل جدید زندگی در هر زمان».

درنتیجه فردی که این مسئله را بر عهده گرفته، بین دو انتخاب است: یا احکام زندگی قرن‌های گذشته را استصحاب و عمل کند که گاهی اوقات باعث نکوهش و سرپیچی می‌شود؛ به این خاطر که برای زمان فعلی ما تشریع نشده است؛ و یا اینکه در به‌وجودآوردن احکام جدید، با نظرات و هواهای خویش اجتهاد کند که به این معناست که دین، برای تخمین‌ها و کهانت سر فرود می‌آورد که عین گمراهی و سرگردانی است.
از جمله، متمایل‌شدن با تعصُّب و مسائل مرتبط با آن که به معنای از دست‌دادن تدریجی استقامت است تا در ستم و انحراف بیفتد تا اینکه دین و اسلام جدیدی به وجود می‌آید که به دین اصیل ارتباطی ندارد.

وقتی امت، وصیت محمد رسول الله (ص) را رها کرد و تمسک به اوصیایش را ترک نمود، هرگز نسبت به حکومت یا رهبری اسلامی که به حق هدایت کند و عامل آن باشد، موفق نمی‌شود؛ و هرگز این مسئله را نمی‌بینند تا اینکه به چیزی بازمی‌گردند که آن را رها کرده‌اند.

• محمد رسول الله (ص) فرمود: «هیچ امتی نیست که امر خویش را به مردی بدهد؛ درحالی‌که فرد داناتر در آن‌ها هست، مگر اینکه امرشان به واژگونی برود تا اینکه به چیزی بازگردند که آن را رها کردند.»
• امام باقر (ع) فرمود: «دولت ما، آخرین دولت‌هاست؛ و اهل خانه‌ای باقی نمی‌مانند، مگر اینکه پیش از ما، حکومت کنند تا اگر رفتار و سیره ما را دیدند، نگویند: “اگر حکومت می‌کردیم مانند رفتار ایشان عمل می‌کردیم”؛ این سخن خداوند عزوجل است: «والعاقبة للمتقین» (عاقبت، برای پرهیزگاران است)…»
• امام صادق (ع) فرمود: «این امر اتفاق نمی‌افتد، مگر اینکه همه گروه‌ها بر مردم حکومت کنند تا اینکه گوینده‌ای نگوید: اگر ما حاکم می‌شدیم، عدالت را رعایت می‌کردیم؛ سپس قائم به حق و عدالت قیام می‌کند.»
• امام صادق، جعفر بن محمد (ع) می‌فرمود: «برای همه مردم، دولتی است که امید آن را دارند و دولت ما، در آخر روزگار آشکار می‌شود.»

از خداوند سبحان خواستاریم که دیدن دولت اهل بیت (ع) را بهره ما قرار دهد و عمل بین دستان قائم آل محمد (ع) را روزی ما قرار دهد و به ما توفیق دهد که در روز غدیر با ولایت‌مداری علی بن ابی‌طالب و امامان از فرزندانش (ع) تا روز قیامت از دستور رسول الله (ص) اطاعت کنیم و با دشمنان آنان و ناصبی‌ها نسبت به آنان، از اولین‌شان و باقی‌مانده‌ها، دشمنی کنیم.

والحمدلله رب العالمین و صلی الله علی محمد و علی آله الائمة و المهدیین و سلم تسلیماً کثیراً
✍️ مکتب سید احمد الحسن (ع) در نجف اشرف
📆 جمعه 9 شهریور 1397 – 31 اوت 2018 م