سایت رسمی موسسه وارثین ملکوت موسسه وارثین ملکوت؛ موسسه رسمی دعوت سید احمد الحسن یمانی بسیاری از اولیای الهی آرزومند حضور در رکاب قائم آل محمد (ع) بوده‌اند. امروز که قائم اول اهل‌بیت (ع) و یمانی آل محمد (ع) در میان ماست، بی‌اعتنایی مردمان به ندای «هل من ناصر» او نهایت خسران، بلکه نهایت شقاوت است.
امام حسین (ع) فرمودند:
«من سمع واعیتنا أهل البیت ثم لم یجبنا، کبّه الله علی وجهه فی نار جهنّم:
کسی که دعوت ما اهل‌بیت را بشنود و اجابت نکند، خداوند او را با صورت به آتش جهنم می‌افکند!»
(امالی صدوق، ص ۱۵۵)
و سال‌هاست که سید احمدالحسن، وصی و فرستادۀ امام مهدی (ع) خطاب به همۀ ما فرموده‌اند:
«و انی الیوم اسنتصرکم کما اسنتصرکم جدّی الحسین علیه السلام فهل من ناصر ینصرنا:
و امروز من از شما طلب یاری می‌کنم، همان‌طور که جدم حسین (ع) از شما طلب یاری کرد؛ پس آیا یاریگری هست که ما را یاری کند؟»
(خطبه ملاقات)
بنابراین، ما امروز بی‌تردید میان بهشت و جهنم ایستاده‌ایم … انتخاب با خود ماست!
اما ممکن است برخی بانوان مؤمن با خود بگویند:
چگونه ممکن است یک زن با تمام محدودیت‌هایی که دارد، به یاری قائم (ع) بشتابد؟ و یا اینکه یک زن عفیف در برخورد با مردان معاند و هتاک چه موضعی باید بگیرد؟
سید احمدالحسن یمانی (ع) در پاسخ به بانویی که با شور و شوقی فراوان، از چگونگی یاری حجت خدا توسط یک زن پرسیده بود فرمودند:
«یاری‌دادن خلیفه و جانشین خداوند در زمین برای یک زن با کاری که گمان می‌کند باعث از بین رفتن کرامتش می‌شود یا در انجام آن، ضعیف است، واجب نیست؛مانند جهاد و برخی از موارد امربه‌معروف و نهی‌از‌منکر…
به‌طورکلی بهترین راهی که در حال حاضر برای یک زن جهت یاری‌دادن حق امکان‌پذیر است، تبلیغ از راه اینترنت یا هر ابزار دیگری است که با استفاده از آن بتوان حق را برای هدایت و نجات به مردم رساند؛ این همان راهی است که فاطمۀ زهرا (س)، زینب (س)، خدیجه و آسیه و مریم (س) در پیش گرفتند. در بهترین زنان جهانیان، برای شما الگویی نیکوست؛ به سیرۀ مبارک و پاک ایشان اقتدا کنید …» (پاسخ‌های روشنگرانه، ج 7، پرسش 802)
بانوی مؤمن دیگری دربارۀ نحوۀ مواجهۀ زنان مؤمن با مردان معاند و هتاک پرسیدند؛ و ایشان فرمودند:
«زن وقتی با طاغوتیان مواجه می‌شود، قطعاً در معرض انواع آزارها و اذیت‌ها قرار می‌گیرد؛ چراکه آن‌ها شیطان‌اند و از نطفه‌های شیطانی؛ و شیطان نیز آن‌ها را تشویق و تحریک می‌کند.
لذا زن مؤمن نباید به نرمی سخن بگوید و او باید در راه خدا و در مسیر رویارویی با طاغوتیان، محکم و استوار باشد؛ و زن باید واکنش سخت و شدیدی نشان دهد اگر یکی از آن‌ها را دید که با عبارت‌های هرزه و بی‌شرمانه سخن گفت یا حتی سخنی ناشایست بیان کرد که شایستۀ گفته‌شدن بین مرد و زن نیست.
به‌عنوان‌مثال شما در پالتاک او را مخاطب قرار بده و مثلاً بگو: «اگر تو حلال‌زاده بودی، جرئت نمی‌کردی یا سعی نمی‌کردی که بر زنی گستاخی به خرج دهی» یا هر عبارتی که او را خوار می‌کند … تا شاید این افراد از گستاخی و جسارت‌ورزی نسبت به زنان مؤمن دست بردارند و بدانند که به حرف‌هایشان پاسخ داده می‌شود؛ چراکه اگر این عده از مجازات و عقوبت ایمن شوند، بی‌ادبی پیشه می‌کنند …
خداوند خوارشان کند! اصولاً این‌ها راهی از راه‌های شیطان هستند برای بازداشتن زنان مؤمن از جهاد و بالا بردن کلمۀ علیای خداوند و نیز بازداشتن آن‌ها از ارتقا (در آسمان‌ها…).
دخترم! بر من دشوار است که این افراد که بدترین خلق خدایند، بر زنان مؤمن و پاک‌دامن گستاخی کنند؛ آن‌هم با الفاظ و عبارات یا کشمکش‌هایی که اخلاقاً پذیرفته نیست و با بدزبانی و دشنام؛ ولی نمی‌توانم زنان مؤمن را از اقتدا به زهرا و زینب (س) بازدارم، بلکه باید آن‌ها را بر پیمودن این راه مبارک تشویق کنم.
اگر هم در معرض آزار و اذیت قرار گرفتند، بهترین مایۀ تسلی آن‌ها زهرا و زینب و خدیجه و فاطمه بنت اسد و نرجس و مریم و آسیه همسر فرعون است.
(پاسخ‌های روشنگرانه، ج 4، پرسش 322)
