آیا پیشرفت علم ما را بی‌نیاز از خدا می‌کند؟

برخی‌ها بر این پندار هستند که به هر میزان علم پیشرفت می‌کند و درک ما از جهان هستی و حیات زمینی افزایش می‌یابد، به همان میزان نیاز به خداوند کم‌رنگ‌تر می‌شود!

این باور برای خدای حفره‌ها صادق است؛ زیرا بقای این خدایان مبتنی بر شکاف‌های علمی تا وقتی است که شکاف‌ها توسط علم پر نشود و وقتی این شکاف‌ها توسط علم پر شد دیگر جایی برای خدای حفره‌ها باقی نمی‌ماند؛ اما آیا خدایی که احمد الحسن به ما معرفی کرده است با پیشرفت‌های علمی به‌مرور به کنار خواهد رفت؟

سید احمد الحسن برخلاف عمده علمای ادیان و طرفداران نظریه طراحی هوشمند، وجود خداوند را بدون استفاده از شکاف‌های علمی اثبات کرده است. ازاین‌رو پیشرفت‌های علمی نه‌تنها نافی خدای احمد الحسن نیستند بلکه ما را با روش خلقت خداوند بیشتر آشنا می‌کنند.

ما با برهان «هدفمندی فرگشت» پی به وجود خدای سبحان بردیم:
مقدمه اول: تکامل (اثر) هدفمند است.
مقدمه دوم: هر اثر هدفمندی، مؤثری آگاه و هدفدار دارد (صفت اثر دلالت بر صفت مؤثر دارد)
نتیجه: مؤثر تکامل حیات، وجودی آگاه و هدفدار (خدا) است.

بنابراین پیشرفت علم یعنی درک بیشتر خلقت؛ زیرا یافته‌های تأیید شده علمی، مؤثر اصیل جهان نیستند. نکته مهمی که باید به آن توجه داشت این است که قوانین توصیف‌کننده می‌باشند و به هیچ وجه فاعل و مؤثر جهان نیستند.
برای مثال قوانین نیوتون، حرکت توپ را توصیف می‌کنند اما باعث حرکت توپ روی زمین صاف نیستند یا قوانین باعث ایجاد ماده و پادماده نمی‌شوند بلکه حتی این قوانین خودشان مستقل و قائم به خود نیستند و نیاز به وضع‌کننده و قانون‌گذار دارند. در نتیجه وجود قوانین، یعنی مهر تأییدی بر وجود مؤثری آگاه و قانون‌گذار که هدفی در سر دارد.

نظریات و فرضیات علمی نیز به توضیح واقعیت‌ها و رویدادها می‌پردازند و ازاین‌رو آن‌ها نیز نمی‌توانند خالق جهان باشند زیرا فاعل نیستند و صرفاً توضیح‌دهنده می‌باشند.

مثلاً اگر فردی بتواند مکانیسم و روش کار یک خودرو را بفهمد، آیا می‌توانیم بگوییم خودرو دیگر خالق ندارد و به‌صورت کاملاً تصادفی و از عدم به وجود آمده است!
قطعاً خیر، زیرا ما صرفاً روش کار خودرو یا روش ساخت آن را فهمیده‌ایم و این آگاهی، نفی‌کننده وجود طراح و سازنده خودرو نیست؛ بنابراین علم، جایگزین خداوند نیست بلکه علم تائید کننده وجود خالق و مؤثری آگاه برای جهان هستی است؛ زیرا اساساً علم اثری است که دلالت بر عالم بودن مؤثر جهان دارد.

در این مورد رابرت بویل می‌گوید: «وقتی‌ با تلسکوپ‌های‌ قوی‌ به‌ ستارگان ‌و سیارات ‌می‌نگرم و… هنگامی‌که ‌با میکروسکوپ‌های ‌دقیق، ساختار شگفت‌انگیز طبیعت ‌را مشاهده‌ می‌کنم ‌و آن‌ زمان ‌که ‌با چاقوی ‌تشریح ‌به ‌مطالعه ‌کتاب ‌طبیعت ‌می‌پردازم، ‌خود را با سراینده ‌مزامیر هم‌نوا می‌بینم ‌و می‌گویم: خداوندا آثار تو چه‌ متنوع ‌و گوناگون ‌است ‌و تویی ‌که ‌با حکمت ‌و تدبیرت ‌همه ‌را آفریدی.»