ابراهیم زمانت را بشناس

این ایام مبارک، ایام حج است و چشم‌های بسیاری چشم‌انتظار حاجیان خود است. اما یک سؤال! آیا حاجیان ما حج ابراهیمی به‌جا می‌آورند یا خدای‌نکرده فقط به طواف سنگ‌ها می‌روند؟ آیا با ندا و اذان ابراهیم خویش قصد حج کرده‌اند یا …؟

شاید تاکنون شنیده باشی و قطعاً بسیاری از حاجیان نیز شنیده‌اند که شخصی به نام سید احمدالحسن، فرستاده‌ای از سوی امام مهدی(ع)، ندای «هل من ناصر ینصرنی» سر داده است! آیا جوابش را داده‌اید؟ یا می‌گویید این صحبت‌ها را رها کن و قضیۀ امام مهدی(ع) غیر از این چیزی است که شما می‌گویید!؟ شما هم مثل دیگر مدعیان باطل چند صباحی دیگر از بین می‌روید!

بسیار پیش آمده است که ما خواسته یا ناخواسته بی‌هیچ ترس و واهمه‌ای نسبت به خدا جسارت روا داشته‌ایم و حال‌آنکه بر زمینش زندگی می‌کنیم! خداوند، زمین را در فضای گرداگردش به‌گونه‌ای نگاه داشته که اگر آن را رها سازد، ما در چشم‌بر‌هم‌زدنی نیست و نابود می‌شویم.

شاید بپرسی چگونه من به این فرستاده ایمان بیاورم و حال‌آنکه شبهات بسیاری دربارۀ او وجود دارد و من هم متخصص این امر نیستم. بگذار با هم همراه باشیم تا پاسخ را از ابراهیم زمانمان، سید احمدالحسن در کتاب در محضر عبد صالح، ج1 بشنویم:«خداوند سبحان و متعال از ابراهیم(ع) خواست که برای کسانی که آن‌ها را دعوت می‌کند، با چیزی بیش از این عنوان، که او دعوت‌کننده به‌سوی حق است، خود را معرفی نکند:
(وَأَذِّن فِی النَّاسِ بِالْحَجِّ يَأْتُوكَ رِجَالًا وَعَلَى كُلِّ ضَامِرٍ يَأْتِينَ مِن كُلِّ فَجٍّ عَمِيقٍ) (حج، 27)
(و مردم را به حج فرا خوان تا پیاده یا سوار بر شتران تکیده از راه‌های دور نزد تو بیایند).

فقط آن‌ها را دعوت کن. معرفت و شناخت تو [ابراهیم] و اینکه بر حق هستی، موضوعی است که باید خودِ آن‌ها از پسِ انجام آن بربیایند و به هیچ دلیلی نیاز ندارند که آن‌ها را به آن راهنمایی کند؛ زیرا تو فرستادۀ پروردگاری هستی که آن‌ها را آفریده است! آیا انسان خدایی را که او را آفریده، گم می‌کند و نمی‌تواند با او ارتباط برقرار کند و از او بپرسد؟!»

اما سؤال! چرا مردم این راه را غیرممکن می‌دانند و گاهی دعوت‌کنندگان را به باد تمسخر می‌گیرند؟
یمانی موعود و فرستادۀ امام مهدی(ع) در ادامه می‌فرماید:
«مشکل آن‌ها این است که پروردگاری را که خالقشان است گم کرده‌اند؛ به همین دلیل از فرستادگان الهی می‌خواهند با قدرت خارق‌العاده‌ای که از خود نشان می‌دهند و بیانگر برتری پیامبران و ضعف آن‌ها و ناتوانایی‌شان در رویارویی با پیامبران است، آن‌ها را بر ایمان مجبور و ملزم سازند.
به این ترتیب، ایمان کجاست؟ و پروردگار سبحان و متعالی که خود را نزدیک‌تر از رگ گردن توصیف کرده است، کجا جای دارد؟ آری، آن‌ها ارتباط خود با خدا را گم کرده‌اند؛ ولی خدا آن‌ها را مجازات نکرده، بلکه برای هدایتشان آیات و نشانه‌هایی چند فرستاده است. این‌ها چه بسیار بر خدا گستاخ و بی‌باک‌اند!

(يَا حَسْرَةً عَلَى الْعِبَادِ مَا يَأْتِيهِم مِّن رَّسُولٍ إِلاَّ كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِؤُون) (یس، 30)
(ای وای بر بندگان! هیچ پیامبری بر آن‌ها مبعوث نشد مگر آن‌که مسخره‌اش کردند).»