اگر خدا نسبت به بندگانش مهربان است،چرا آتش را آفرید؟

یکی از تأییدکنندگان بی‌خدایی، با حالتِ سؤالی گفته است:
اگر خدا نسبت به بندگانش مهربان است و خیر آن‌ها را می‌خواهد، چرا آتش را آفرید؟!
و در پاسخ به خودش می‌گوید: برای اینکه کافران را بسوزاند.

بسم الله الرحمن الرحیم
و صلی الله علی محمد و آل محمد الائمة و المهدیین و سلم تسلیما

بیانیه و پرسش انکاری خودت را خواندم!
بدان که وجود خلق، پابرجا به اضداد است: هم نور هست و هم تاریکی، خیر هست و شر، دوستی هست و دشمنی. این ویژگی، در وجود خلقتی که نظریۀ کوانتوم، آن را به این صورت تفسیر کرده که خلقت مادی عبارت است از [ماده و انرژی] منفی و مثبت، ضروری است و هر موجودِ مخلوقی که در عالم جسمانی جلوه‌ای از وجود یافته، از ماده تشکیل شده است و ماده عبارت است از چگال‌شدن انرژی که هم جهت مثبت دارد و هم جهت منفی. این ماده در حالت طبیعی در وضعیت پایداری و استقرار قرار دارد؛

ولی وقتی نظام تکوینی‌اش (سیستم شکل‌گیری‌اش) دچار اختلال شود، به آتش و دوزخی تبدیل می‌گردد که افروخته می‌شود؛ ازاین‌رو خدا آفریدگان را در میان روش‌ها و راه‌هایی خلق کرد که عالم خلقت را در حالت استقرار و توازنش قرار می‌دهد و هنگام نامنظم‌شدن این سیستم‌های الهی، جهان به آتش فروزان تبدیل می‌شود. امروز شما خود شاهد میزان تأثیرگذاریِ انرژی هسته‌ای که در نتیجۀ دخالت انسان در فرایند ایجاد خلل در پایداری آن که از چند گرم از این ماده متولد می‌شود، هستی.

با مثالی از ادیسون، وضعیت را روشن‌تر می‌کنم و شما اختراعش را می‌شناسی. حال تصور کن: شخصی در محیطی بسیار تاریک زندگی می‌کند و لامپ ادیسون، تنها وسیله برای روشنایی اوست. فرض کن این شخص اشتباه کند و چراغ را با دست خود بشکند. خوب، وضعیت این شخص چگونه خواهد بود؟ آیا نخواهی گفت او در محیطی دوزخی زندگی خواهد کرد؟

با این مقدمۀ علمی، خداوند سبحان‌ومتعال برای تو و دیگران روشن کرده است که زندگی ما، محدود به این عالم مادی که در آن زندگی می‌کنیم، نیست؛ بلکه خداوند آن را به‌عنوان یک مکان آزمایشی برای تمایز فرد صالح از دیگران قرار داده است، در غیر این صورت هدف از وجود آفرینش نفی می‌شد و برای هر فرد با توجه به کوشش و اجتهادی که انجام می‌دهد پاداش قرار می‌داد؛ پس مرتبه‌های درجات مطابق با نظام آفرینش، منفی و مثبت تنظیم می شوند؛ یعنی فردی در جهتى قرار می‌گیرد كه با شرایط زندگی او مطابقت داشته باشد؛

زیرا او تمام آنچه بر عهده‌اش است به اتمام رسانده و خود را در موقعیت متناسب با شرایط خود قرار داده است؛ بنابراین نیازی نیست در به‌دست‌آوردن هر آنچه لازم است، رنج ببرد؛ و دیگری خود را در موقعیتی قرار می‌دهد که علاوه بر وجود سختی‌ها و مشکلات، با شرایط زندگی او مطابقت ندارد. در چنین حالتی او باید از شر آنها خلاص شود تا به مکانی مناسب برسد که در رفع نیازهای زندگی‌اش مشکلی نداشته باشد. یعنی آتش چیزی جز انتخاب شما نیست؛ و آن نیز تضادهای منفی است که بخشی از شکل‌گیری این جهان است.

حق‌تعالی می‌فرماید: (إِنَّ اللَّهَ لَا يَظْلِمُ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ وَإِنْ تَكُ حَسَنَةً يُضَاعِفْهَا وَيُؤْتِ مِنْ لَدُنْهُ أَجْرًا عَظِيمًا) (در حقيقت، خدا هم‌وزن ذره‌اى ستم نمى‌كند و اگر [آن ذره، كار] نيكى باشد دو چندانش مى‌كند، و از نزد خويش پاداشى بزرگ مى‌بخشد). [نساء، 40]آنچه در بیان وسعت رحمت خدا روایت شده در تصور مخلوق نمی‌گنجد؛ مخلوقی که فرجامش هلاکت است، جای شگفتی دارد.

از امام زین‌العابدین (ع) روایت شده است وقتی حسن بصری به ایشان عرض کرد: اینکه کسی هلاک شود، چراییِ هلاک‌شدنش جای شگفتی نیست، و تنها جای شگفتی از برای کسی است که نجات یافته؛ اینکه چگونه نجات یافته است؟ ایشان (ع) در جواب او فرمود: «من می‌گویم کسی که نجات یابد، شگفت‌انگیز نیست که چگونه نجات یافته، و اما شگفتی از آنِ کسی است که هلاک شده؛ اینکه چگونه با وجود وسعت رحمت خداوند، هلاک شده است!»

پیامبر(ص) فرموده است: «تا آنکه مؤمنان از آتش نجات می‌یابند. سوگند به آنکه جانم به دست اوست، کسی بیشتر از شما به‌‌جهتِ دور‌شدن حق، از مؤمنان و برادرانشان ـ‌که در آتش مانده‌اند‌ـ به درگاه خدا ناله و زاری نمی‌کند؛ و می‌گویند: پروردگارا! آن‌ها با ما روزه می‌گرفتند، نماز می‌خواندند و حج می‌گزاردند. پس به آن‌ها گفته می‌شود: هرکس را که می‌شناسید، خارج کنید. صورت‌های آن‌ها بر آتش حرام می‌شود و خلق بسیاری را که آتش تا نیمۀ ساق و زانوی آن‌ها فراگرفته بود از آتش بیرون می‌کشند. می‌گویند: ای پروردگار ما! شخصی از کسانی که به ما فرمان دادی باقی نماند.

می‌فرماید: بازگردید، و هرکسی را که در دلش معادل دیناری، خیر دیدید خارجش کنید.
پس خلق بسیاری را بیرون می‌کشند و می‌گویند: ای پروردگار ما! شخصی از کسانی که به ما فرمان دادی باقی نماند.
سپس می‌فرماید: بازگردید و هرکسی را که در دلش نصف دینار از خیر بود، بیرون بکشید.
پس خلق بسیاری را بیرون می‌کشند و می‌گویند: ای پروردگار ما! شخصی از کسانی که به ما فرمان دادی باقی نماند.
پس می‌فرماید: بازگردید و هرکسی را که در دلش، معادل ذره‌ای از خیروخوبی هست، بیرون بکشید.
پس خلق بسیاری را بیرون می‌کشند و می‌گویند: ای پروردگار ما! خیری را در آتش باقی نگذاشتیم.»
و سپاس و ستایش، تنها از آنِ خداست.
صادق محمدی
۲۰ آوریل ۲۰۱۹ م

کتاب توهم بی خدایی