شب قدر، شب مادر است

شب قدر، شب فاطمه است.

شب بانویی که ائمه معصومین(ع) فرموده‌اند: «ما حجت‌های خداییم و فاطمه(س) حجت خدا بر ماست.»
قرآن در شب قدر نازل می‌شود و شب قدر همان فاطمه است؛ یعنی قرآن در فاطمه نازل می‌شود.

فاطمه(س) باطن دروازه‌ای است که علم از آن به‌سوی خلق جاری می‌شود؛ به‌طوری که همچون ظرف، محتوای خود را محافظت می‌کند تا به‌واسطۀ ظاهر دروازه، امام علی(ع) بر خلق نازل شود.
و این‌چنین است که فاطمه(س) رکنی از ارکان هدایت است؛ چرا که اگر نبود، ظرفی برای نگهداری علم رسول‌الله(ص) نبود و اگر باطنی برای دروازه نباشد، چگونه نظام آفرینش استوار شود؟

شناخت حق فاطمه زهرا(س)، کاری بس دشوار و سخت است و به فرمودۀ امام صادق(ع): «حضرت به این دلیل فاطمه نام نهاده شد که مخلوقات توان رسیدن به معرفت او را ندارند و دستشان از شناخت او کوتاه است.» (بحار الانوار، ج۴۳، ص۶۵)

چنانچه بیشتر به کلام یمانی آل محمد(ع) دقت کنیم، خواهیم دید که حیاتمان و دلیل خلقتمان در دنیا را مدیون دختر رسول خدا(ص) هستیم و شاید به همین سبب باشد که ثواب اعمال عبادی در این شب، صد برابر و بلکه هزار برابر خواهد شد.
چراکه این شب، شب مادر است و مادر سرمنشأ حیات و تربیت و پرورش است.

همان طور که سید احمدالحسن(ع) در تفسیر حدیث قدسی «ای احمد! اگر تو نبودی آسمان‌ها را خلق نمی‌کردم، و اگر علی نبود تو را خلق نمی‌کردم، و اگر فاطمه نبود شما دو تن را خلق نمی‌کردم» می‌فرماید:

«اگر محمد نبود آسمان‌ها و زمین آفریده نمی‌شد؛ چرا‌که این‌ها از نور آن حضرت خلق شده است، و اگر علی نبود محمد آفریده نمی‌شد؛ زیرا اگر علی نبود محمد(ص) شناخته نمی‌شد؛ زیرا او بابی است که از آن به او درآیند، و از آن ـ‌یعنی باب یا علی‌ـ فیض محمدی در آسمان‌ها و زمین تجلّی می‌یابد، و اگر فاطمه ـ‌یا درون باب یا آخرت‌ـ نبود، محمد و علی خلق نمی‌شدند؛ پس اگر آخرت نبود، خدا خلق را نمی‌آفرید و دنیا خلق نمی‌شد». (متشابهات، جلد یک، پرسش ۸)