قربانی مُلک و حاکمیت خدا

همیشه برایم سؤال بود که چرا امام حسین (ع) در کربلا تشنه و سربریده به شهادت رسید؛ تا اینکه در ضمن بحثی دربارۀ حقیقت سعی هاجر علیها‌السلام بین دو کوه صفا و مروه، پاسخ آن را از سید احمدالحسن، وصی و فرستادۀ امام مهدی علیهماالسلام این‌گونه یافتم:

«سعی هاجر باعث شد که خداوند بر او تفضل نماید و حسین(ع) فدایی اسماعیل شد.
این بلاگردانی اول است: قربانی برای عطش.
اسماعیل(ع) باید از تشنگی جان می‌داد؛ ولی حسین(ع) پسر علی و فاطمه(ع)، یا همان صفا و مروه‌ای که هاجر بین آن دو سعی نمود و به آن‌ها توسل جست، بلاگردان او شد.

قربانی دوم: فدیه و بلاگردانی از ذبح‌شدن است… امام حسین(ع) بلاگردان اسماعیل شد و خداوند در قرآن از آن یاد کرده است:
(وَفَدَيْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِيمٍ) (و او را در ازاى قربانى بزرگى باز رهانيديم). (صافات، 107)

حسین(ع) بلاگردان او از تشنگی و از ذبح‌شدن شد و به همین دلیل امام حسین(ع) تشنه و سربریده، جان داد.» (در محضر عبد صالح، جلد ۲)

 

با دیدن این پاسخ، هم گریان شدم از رحمت آل محمد و مظلومیت حسین شهید و هم خوشحال از اینکه چه زیباست که پاسخ را از امامی از سلالۀ پاک حسین (ع) یافتم.
این از جهت صورت ظاهری ماجرا بود؛ ولی این مسئله در حقیقت سؤالی بزرگ‌تر را برایم ایجاد کرد که چه چیزی واقعاً ارزش این را داشت که بهترین مخلوقات و سید جوانان اهل بهشت و جگرگوشۀ زهرا و علی علیهماالسلام فدای آن شود؟

اگر حسین‌(ع) باید به‌جای اسماعیل قربانی می‌شد، پس چرا ابی‌عبدالله در کربلا همۀ خانواده و حتی شیرخوارۀ خود را همراه خود آورد تا آن‌ها هم به آن مصائب مبتلا شوند؟

اصلاً چرا حاجیان باید قربانی بدهند و معنای حقیقی این قربانی چیست؟

برای یافتن پاسخ این پرسش‌ها، با عبد صالح، سید احمدالحسن(ع) همراه می‌شویم تا ما را از علم امام مهدی(ع) سیراب سازد.

پرسش این است که چرا امام حسین‌(ع) طفل شیرخوارش، عبدالله را به سمت لشکر یزید (لعنه‌الله) برد تا برایش آب درخواست کند و آیا آن حضرت می‌دانست آن‌ها او را به قتل خواهند رساند؟ سید احمدالحسن‌(ع) در‌این‌باره می‌فرمایند:

«امام حسین (ع) فرزند شیرخوارش را برد تا برایش درخواست آب کند؛ درحالی‌که آن حضرت می‌دانست او کشته خواهد شد.»

سید احمدالحسن(ع) در ادامه، ارتباط مصیبت امام حسین(ع) و قیام قائم(ع) را برای ما بیان می‌فرمایند:

«…و بدان که مصیبت‌های امام حسین‌(ع)، از شدت ظلم‌های بسیار بسیار زیاد ظالمان که شما را یارای تحمّلشان نیست، کاسته است تا به رضای خدای سبحان دست یابید و شما را در بهشت‌هایی که نهرها از زیر آن جاری است داخل نماید.

امام حسین (ع) خون شریفِ مقدس خویش را فدای خون‌های شما کرد و برترین زنان عالم از اولین و آخرین پس از مادرش حضرت فاطمه‌(ع) را که زینب (ع) است، فدای زنان و ناموس‌های شما و شیرخوارش را فدای فرزندان شما کرد.

بارِ فضل حسین‌(ع) بیشتر از همۀ خلق خدا بر دوش امام مهدی‌(ع) و منِ بندۀ فقیر و مسکین سنگینی می‌کند، و دِین حسین(ع) بر پشتم سنگینی می‌کند و تاب‌وتوان ادای آن را ندارم، مگر اینکه خداوند خودش یاری‌ام فرماید.

بدان، هنگامی‌که امام مهدی‌(ع) دربارۀ امام حسین‌(ع) می‌فرماید «بر تو به‌جای اشک خون می‌گریم» [این را] حقیقتاً می‌فرماید نه از روی مبالغه؛ ازآن‌رو که امام حسین (ع) خون شریف خویش و نفْس مقدسش را فدای قضیۀ امام مهدی‌(ع)؛ پس خودش را فدای قضیۀ امام مهدی (ع) کرد. آن حضرت ذبیح‌الله است؛ یعنی همان‌طور که شما وقتی خانه‌ای می‌سازی یک گوسفند قربانی اش می‌کنی، خداوند سبحان و متعال نیز هنگامی‌که عرش خود و آسمان‌هایش و زمینش را بر پا نمود، حسین (ع) را فدای آن‌ها کرد.

قضیۀ امام مهدی (ع) همان قضیۀ خداوند و انتهای اِنذار الهی است؛ و همان قضیۀ عرش خدای سبحان و مُلک او و حاکمیت او در زمینش است. حق‌تعالی می‌فرماید: «وَفَدَيْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِيمٍ»(صافات، ۱۰۷) (و او را در ازاى قربانى بزرگى باز رهانيديم) که آن امام حسین (ع) است؛ و کسی که فدیه برایش انجام شده، امام مهدی (ع) است؛ پس سلام بر ذبح‌شدۀ آرامش و حق و عدالت.» (متشابهات، جلد ۴، پرسش ۱۲۳)

حال که فهمیدیم حقیقت قربانی، فدا‌‌شدن برای امام زمان (ع) است، باید حجّمان بوی دیگری بگیرد. آیا آماده‌ایم تا با تمام وجود نفْسمان را برای آمدنش قربانی کنیم؟ خوب است بدانیم که طبق کلام فرستادهٔ امام مهدی (ع) غرض از حج این است:
«غرض از حج، گردهمایی سالانه در این مکان و در این زمان، به امید قیام مصلح منتظِر، مهدی(ع)، برای جهاد در پیشگاه آن حضرت است.» (متشابهات، جلد ۲، پرسش ۴۰)

اگر غرض غیر از این است، چرا علی بن مهزیار حدود ۲۰ سال برای رسیدن به امام مهدی(ع) به حج می‌رفت؟

با ما همراه باشید در کمپین #حج_با_امام_زمان