محرم ، فراخوان آزادگان

هر انسانی ـ‌غیر از آن کس که خدا به او رحم آوَرَد‌ـ به حبسِ نفْسش در صندوق حافظۀ خود مبتلاست و معمولاً حافظه، کوتاه‌مدت است. او را می‌بینی که نفْس خود را در صندوقی تنگ همراه با مجموعه‌ای از مشکلات یا قضایایی که در هر لحظه از زندگی‌اش با آن‌ها مواجه است، حبس می‌کند.

این روزها عطر و بوی روضه‌های حسین در همه‌جا به مشام می‌رسد. اصلاً با اسم محرم به حسین می‌رسیم.

با محرم به دنبال حسینی‌شدن هستیم یا نه…؟!

آیا محرم ها که ماه اصلاح‌گر امت پیامبر است، ما اصلاح شده‌ایم؟ از خودمان سؤال کنیم: راستی چگونه می‌شود حسینی شد؟ چگونه می‌شود به حقیقت حسین دست یافت؟ چگونه می‌توان به حقیقت آنچه حسین با خود به کربلا آورد و همۀ آن را در برابر خدای خویش تقدیم کرد اندیشید؟

اولین درسی که حسین(ع) به‌عنوان سرور آزادگان عالم به ما خواهد آموخت، چه‌چیز است؟

بسیاری از ما در گیرودار زندگی، خداوند را فراموش کرده‌ایم و مشغول زندگی و تفکرات و مشکلات خویش هستیم. حتی در زمان عزاداری حسین(ع)، کسی که همه‌چیزش را داد تا به ما بفهماند باید به‌دنبال حقیقتی خارج از فضای ذهن و زندگی‌مان باشیم.

آری، حسین را فقط حسین می‌تواند به ما بشناسد؛ چند روز مانده به محرم سال ۹۳، حسین زمان، فرستادهٔ امام مهدی(ع) پیامی را به شرح زیر منتشر نمودند که حقیقت این کلام و معرفت به فروعات عبرت‌انگیز آن، چراغ روشنگری است که مسیر تفکر را برای حسینیان این زمان هموار می‌سازد.

در ادامه، کلام این فرستادهٔ مظلوم الهی، یمانی موعود را باهم مرور می‌کنیم:

«سلام و رحمت و برکات خداوند بر شما.

هر انسانی ـ‌غیر از آن کس که خدا به او رحم آوَرَد‌ـ به حبسِ نفْسش در صندوق حافظۀ خود مبتلاست و معمولاً حافظه، کوتاه‌مدت است. او را می‌بینی که نفْس خود را در صندوقی تنگ همراه با مجموعه‌ای از مشکلات یا قضایایی که در هر لحظه از زندگی‌اش با آن‌ها مواجه است، حبس می‌کند؛ و با توجه به این‌که مشکلات و قضایایی که انسان با آن‌ها مواجه است، به پایان نمی‌رسد ـ‌مگر با مردنش‌ـ پس هر انسانی را ـ‌جز آن کسی که خدا به او رحم آوَرَد‌ـ چنان می‌بینی که حتی هنگام نماز، به صندوقی می‌اندیشد که نفْس خود را در آن حبس کرده است و حتی در حالی می‌میرد که خود را در این صندوق تنگ و خفه‌کننده، زندانی کرده است.

به مناسبت نزدیک‌شدن ماه حسین (ع )، ماه آزادی حقیقی، ماه محرم‌الحرام، این فراخوان برای هر انسانی است تا صندوق را بشکند و از آن خارج شود؛ آزادی موجود در خارج از صندوقِ مشکلات و قضایایی که با آن‌ها در این دنیا مواجه هستی، ارزش این رنج را دارد؛ بلکه یقین داشته باش که در این آزادی، راه‌حل تمامی مشکلات و قضیه‌های زندگی تو به بهترین صورت وجود دارد.

صندوق را بشکن و نفس خود را از این حبس انفرادی‌ که در طول حیات گذشته‌‌ات برگزیدی، رها کن.

با خدا باش و همیشه خدا را یاد کن و در فضای رحمت خدا، فضای گسترده و باز آزادی حقیقی، شنا کن. این صندوق را بشکن و هرگاه افکار و مشکلات و قضایایی که در دنیا با آن‌ها مواجه هستی، تو را به حبس در این زندان انفرادی با خود فراخواند، با یاد خدا با آن مواجه شو و بکوش تا بار دیگر وارد آن صندوق نشوی.»

صفحۀ رسمی فیس‌بوک سید احمدالحسن(ع)، 24اکتبر2014/ 2آبان1393

بنابراین ای شیعۀ حسین و ای کسی که سنگ غم حسین را به سینه می‌زنی و این روزها به یاد مصیبتش اشک می‌ریزی، متوجه باش که دنیا و مشکلاتش مشغولت نکند و قلبت همیشه سرشار از یاد و ذکر خدای عالَم باشد تا بتوانی فارغ از چهارچوب بستۀ فکرت، آزاد و رها، بدانی که محرم چیست و آقای محرم چه درسی را و چه نعمت بزرگی را برایمان مهیا نموده است تا هدف از زندگی را بدانیم و آزاد بیندیشیم؟!

حال بنشین و با خودت بیندیش که چه قفل‌هایی را بر درب صندوق افکارت زده‌ای و خود را درون آن حبس کرده‌ای؟

قفل‌های دنیا و مشغولیت‌هایش محکم به نظر می‌رسد؛ با اندیشه بر تفکر حسین و آزادگی‌اش، روز رهایی‌ات را به روز حسین گره بزن و دنیا و گرفتاری‌های بی‌پایانش و کینه‌ها و افکار پلید و منفی را یکی پس از دیگری کنار بزن و بر آن غلبه کن و با حسین همراه شو و همواره این جملۀ حسین (ع) را با خود تکرار کن:

«هر‌کس به من ملحق شود شهید می‌شود و هرکس به من ملحق نشود، به فتح و پیروزی نخواهد رسید.» (مختصر بصائر‌الدرجات، ص۶)