معناشناسی اوصاف یمانی در روایات

بنابر روایات اهل بیت (ع)، آخرالزمان جولانگاه فتنه‌هاست، فتنه‌هایی که شیعیان را به گرداب اختلاف می‌اندازد و بسیاری از آنان را از غربال امتحانات خارج می‌کند؛ امتحاناتی که باعث می‌شود برخی از کسانی که تا پیش از ظهور قائم به نظر می‌آمد اهل یاری قائم باشند از پذیرش ولایت‌ مهدی خارج شوند،  تا آنجا که جز عدۀ بسیار اندکی از شیعیان از این امتحانات سالم نمی‌مانَد.

از مهم‌ترین علل شکست در این امتحانات الهی، بی‌اعتنایی یا مخالفت با شخصیت هدایتگری است که خداوند در برهۀ زمانی منتهی به ظهور ارسال می‌کند؛ زیرا طبیعی است که دوری از «هدایتگر» نتیجه‌ای جز گمراهی در پی ندارد.

اهل بیت (ع) از این شخصیت هدایتگر با عنوان «یمانی» یاد کرده‌اند و او را از علائم حتمی پیش از ظهور شمرده‌اند که در نزدیکی‌های ظهور ظاهر می‌شود و به حق و راه مستقیم هدایت می‌کند و زمینه‌ را برای ظهور منجی بشریت فراهم می‌کند؛ بنابراین، منتظران ظهور، برای هدایت شدن، چاره‌ای جز شناخت یمانی و ایمان به او ندارند.

اما هویت یمانی سال‌های مدیدی در هاله‌ای از ابهام بوده و عموم محققانی که طی قرون گذشته و تا سال‌های اخیر، دربارۀ یمانی مطلبی نوشته‌اند، نتوانسته‌اند جز لایه‌هایی بسیار سطحی از هویت او را درک کنند؛ نام او، اصل و نسب او، اوصاف ظاهری‌اش، جایگاه رفیع او برایشان مبهم بوده است.

البته نمی‌توان آنان را به این سبب ملامت کرد؛ زیرا مشیت الهی بر این بوده که سرّ هویت یمانی مکتوم بماند تا خود او پرده از راز خویش بردارد؛ اما اکنون می‌توان مدعی شد، با آغاز انقلاب علمی سید احمد‌الحسن (ع) در درک روایات ظهور، بسیاری از گره‌های ناگشودنی در روایات ظهور و ازجمله شخصیت یمانی گشوده شده است و همین امر نشانه‌ای بر علم لدنی ایشان است.

معناشناسی اوصاف یمانی در روایات