سایت رسمی موسسه وارثین ملکوت موسسه وارثین ملکوت؛ موسسه رسمی دعوت سید احمد الحسن یمانی اگر به‌فرمودهٔ قرآن هدف از بعثت پیامبر غلبه و پیروزی اسلام بر سایر ادیان بوده،
چرا این هدف هیچ‌گاه محقق نشد؟!
پاسخ از دکتر شیخ ناظم عقیلی
اللهم صلی علی محمد و آل محمد، الأئمة و المهدیین و سلّم تسلیماً کثیراً
خداوند سبحان در قرآن کریم دربارهٔ محمد (ص) می‌فرماید:
(هم اوست که ارسال کرد رسول خویش را با هدایت و دین حق تا آن را بر همۀ ادیان پیروز و چیره نماید، حتی اگر مشرکان خوش نداشته باشند). [۱]
همچنین خداوند سبحان‌و‌متعال می‌فرماید:
(هم‌اوست که رسول خویش را با هدایت و دین حق فرستاد تا آن را بر همۀ ادیان پیروز و چیره نماید؛ و خدا به‌عنوان شاهد کافی است) [2]
رسول خدا محمد(ص) آمد و سپس درگذشت و اکنون بعد از تقریباً 1400 سال پس از وفات او، هنوز ندیده‌ایم که دین اسلام بر همۀ ادیان زمین غلبه و پیروزی پیدا کند.
(هم اوست که ارسال کرد رسول خویش را با هدایت و دین حق تا آن را بر همۀ ادیان چیره نماید)
یعنی بر تمام ادیان؛ یعنی محمد(ص) زمین را پر از عدل و داد خواهد کرد؛ اما [در عمل] محمد(ص) زمین را پر از عدل و داد نکرد، و دین او هم بر همهٔ ادیان چیره نشد. مسیحیت وجود دارد، یهودیت وجود دارد، دیگر ادیان هم موجودند. همۀ فرقه‌های مادی و دینی موجودند و اسلام چیره نشده، بلکه دین اسلام مستضعف است. امروز اسلام بر روی زمین مستضعف است. پس چطور به این سؤال [که چرا اسلام بر همهٔ ادیان پیروزی و غلبه پیدا نکرده] پاسخ دهیم؟
(هم اوست که رسول خویش را با هدایت و دین حق فرستاد تا آن را بر تمام ادیان پیروز و چیره نماید)
شیعیان، تمام علمای شیعه می‌گویند: اسلام توسط شخص محمد(ص) بر همۀ ادیان پیروز نمی‌شود. نه! بلکه این توسط اوصیای بعد از او و [به‌طور مشخص] با قائم و در دولت عدل الهی رخ خواهد داد. این یعنی اگر خداوند دین را به‌دست اوصیای رسول خدا محمد(ص) بر تمام جهان برتری ببخشد به این اعتبار خواهد بود که ایشان مثل محمد(ص) هستند. پس می‌توانیم بگوییم محمد زمین را پر از عدل و داد نمود، و می‌توانیم بگوییم علی ابن ابی‌طالب زمین را پر از عدل و داد نمود، به این اعتبار که آن‌ها مؤسس و پایه‌گذار اسلام هستند؛ همچنین حسن و حسین. پس وقتی می‌گوییم او زمین را پر از عدل و داد خواهد کرد، یک بار منظورمان این است که او به‌صورت مستقیم و بی‌واسطه زمین را پر از عدل و داد خواهد کرد، یعنی خودش موجود است و خودش مدیریت خواهد کرد و خودش بدعت‌ها را از بین برده و سنت‌ها را احیا خواهد کرد، و یک بار هم نه! او بنیان‌گذار این پروژه است و او اصل این پروژۀ الهی و دولت عدل الهی است و او کسی است که آن را پایه‌گذاری و پی‌ریزی کرده است.
در اینجا می‌توان گفت خداوند سبحان و متعال زمین را پر از عدل و داد فرموده؛ به این اعتبار که اوست که آمِر و دستوردهنده و قانون‌گذار است. [و نیز می‌توان گفت] محمد(ص) زمین را پر از عدل و داد فرموده. [و می‌توان گفت] علی ابن ابی‌طالب، حسن، حسین، و تمامیِ امامان(ع) زمین را پر از عدل و داد فرموده‌اند. روایاتی که به مدت زمام‌داری و حکومت امام مهدی(ع) می‌پردازند به اعداد مختلفی اشاره دارند: هفت سال، نه سال، هفده سال، یا نوزده سال. روایاتی هم از اهل بیت(ع) و از رسول خدا محمد(ص) داریم که در آن‌ها برخی صحابه از ایشان می‌پرسند: ای رسول خدا آیا خداوند همه این‌ها را برای او نوشته؟ فرمود: «بله، و هرآنچه از آن‌ها که در ایام زندگانی او محقق نشود در روزهای امامان پس از او که از نسل او هستند رخ می‌دهد.» [3]
بنابراین دولت عدل الهی و پر شدن زمین از عدل و داد [به تدریج رخ خواهد داد]. اجازه دهید کمی از به‌اصطلاح «فهم کارتونیِ امور دین و شریعت» دور شویم. موضوع پر شدن زمین از عدل و داد، در یک روز یا یک شب، یا یک سال و دو سال، یا ده سال و بیست سال یا حتی صد سال رخ نخواهد داد! نخیر، این یک پروژۀ مستمر در دولت عدل الهی خواهد بود. در دولت عدل الهی سیزده امام حکومت خواهند کرد. امام محمد ابن الحسن عسکری(ع) دوازدهمین نفر از امامان معصومین (ع) و دوازده تن از نسل ایشان؛ همۀ اینان حاکمان دولت عدل الهی خواهند بود. هریک در پر کردن زمین از عدل و داد مرحله و نقشی خواهد داشت، و در مرحلۀ آخر که آخرین نفر از مهدیین یعنی مهدی دوازدهم در آن حکمرانی خواهند کرد زمین کاملاً پر از عدل و داد خواهد شد.
مهم این است که مسئله تدریجی رخ خواهد داد، نه به‌یک‌باره. این‌طور نیست که به‌یک‌باره یک دکمه‌ای را بزنند و زمین پر از عدل و داد شود. این یک پروژه است. دولت «روز» که در روایات اهل‌بیت آمده است و در مقابل «دولت ظلم» یا «دولت شب» قرار دارد که بنی‌امیه و بنی‌عباس بر آن حکومت کردند. دولت ظلم که در روایات اهل‌بیت(ع) به‌عنوان دولت شب از آن یاد شده نیز به‌یک‌باره و مثلاً با فشار دادن یک دکمه ظلم را فراگیر نکرده است. نه! آن هم تدریجی بوده. مظلومیت علی ابن ابی‌طالب(ع) و اصحاب ایشان، سپس مظلومیت حسن، و سپس حسین، و سپس امامان(ع) و سپس مظلومیت امام مهدی(ع) و به همین منوال آنچه در عصر غیبت امام رخ داد و به دنیال آن زمین از ظلم و ستم پر شد. همه به تدریج رخ داد. دولت عدل الهی هم این‌چنین است. زمین پر از عدل و داد می‌شود، اما آن هم به تدریج. روز هم در ابتدا که آغاز می‌شود [به‌فرمودهٔ قرآن چنین است:] (تا رشته سپید صبح، از رشته سیاه (شب) برای شما آشکار گردد!) [4] [یعنی هوا گرگ‌ومیش است!]. سپس اندکی روشن می‌شود. در ادامه خورشید طلوع می‌کند. سپس آفتاب بالا می‌آید. سپس خورشید به وسط آسمان می‌رسد، و به همین ترتیب… این‌ها همه آیات و نشانه‌های [تکوینی] خداوند سبحان و متعال است. پس عزیز من! پر شدن زمین از عدل و داد [هرگز] یک مسئلۀ دفعی و یک‌باره ـ‌و به قول معروف‌ـ با زدن یک دکمه نیست.
از آنجایی که امام مهدی خود مؤسس و پایه‌گذار دولت عدل الهی است، می‌توان گفت او زمین را پر از عدل و داد کرده است، ولی نه شخص او. اهل بیت(ع) فرمودند: اگر دربارۀ مردی سخن گفتیم و در [دوران یا به دست] او رخ نداد اما در فرزندان یا نوادگان او رخ داد انکار نکنید. انکار نکنید! چون او همان است. اینان نمایندهٔ امام مهدی(ع) هستند. آنان نمایندگان دولت امام مهدی و حکومت ایشان(ع) هستند. «اگر دربارۀ مردی از خودمان سخن گفتیم و در [دوران یا به دست] او رخ نداد اما در فرزندان او یا نوه‌های او رخ داد، انکارش نکنید؛ چراکه خدای تعالی هر کاری بخواهد انجام می‌دهد.» [5] همچنین از ابی‌عبدالله(ع) روایت است که فرمود: «ممکن است مردی عدالت یا ظلم را بر پا کند و به او نسبت داده شود در حالی که خودش آن کارها را نکرده باشد؛ بلکه پسرش یا نوه‌اش بعد از او آن کارها را کرده باشد؛ با این حال او هموست [یعنی همان کسی که آن کارها را کرده است].» [6]
بنابراین هنگامی‌که فرزندان امام مهدی(ع) مأموریت پر کردن زمین از عدل و داد را انجام می‌دهند و بدعت‌ها را از بین می‌برند و سنت‌ها را زنده می‌کنند، به این اعتبار که این فعلِ آن‌هاست این به پدرشان امام مهدی(ع) محمد بن الحسن عسکری هم نسبت داده می‌شود. چرا؟ چون او مؤسس و پایه‌گذار دولت عدل الهی در آخرالزمان است؛ او بوده که پایه های آن را بنا نهاده، استراتژی آن را پایه‌گذاری کرده، قوانین را برای آن‌ها وضع نموده، احکام آن را بیان فرموده و تکالیف آن‌ها را برایشان مشخص کرده است. برنامه و نقشه‌ای است که بر اساس آن راه می‌پیمایند؛ نقشۀ امام مهدی. می‌توان گفت که ترسیم‌کنندهٔ نقشه زمین را پر از عدل و داد فرموده.
همچنین می‌توان گفت فرد یا افرادی که نقشه را پیاده‌سازی و اجرا می‌کنند زمین را پر از عدل و داد کرده اند. آری! منافاتی ندارد. محمد بن الحسن عسکری زمین را پر از عدل و داد می‌کند به این اعتبار که برنامه‌ریز و طراح نقشه و پایه‌گذار، اوست؛ و مهدیین(ع) نیز زمین را پر از عدل و داد می‌کنند چون هریک از آن‌ها این نقشۀ استراتژیک را در طی سالیان در دولت عدل الهی اجرا می‌کند. شما تصور کن فقط مهدی آخر 309 سال حکومت خواهد کرد. پس در رابطه با هریک از آن‌ها می‌توان گفت که او زمین را پر از عدل و داد خواهد کرد. این‌ها توضیحاتی بود که خواستم آن را برایتان بازگو کنم ـ‌خدا خیرتان بدهد‌ـ و بابت طولانی‌شدن کلام عذرخواهی می‌کنم. پس اگر این اشکال گرفته شود که «اگر دربارۀ یک نفر گفته شود که او زمین را پر از عدل و داد خواهد کرد حتماً باید خود آن فرد باشد» این اشکال حتی بر قرآن کریم هم وارد است. چون خداوند در قرآن کریم دربارۀ پیامبرش محمد(ص) فرموده است: (هم‌اوست که رسول خویش را با هدایت و دین حق فرستاد تا آن را بر همۀ ادیان پیروز و چیره نماید). در اینجا در کلمۀ «لیظهره»، حرف «ل» تعلیلی است؛ یعنی برای بیان علت است. چرا رسول(ص) را فرستاده است؟ تا دین اسلام را بر تمام ادیان دیگر پیروز نماید؛ و محمد این کار را نکرد؛ یعنی نشد! حال چه کار کنیم؟ قرآن را تکذیب کنیم؟ خیر! تأویل حق و فهم حق از این آیه این است که اسلام به‌دست امام مهدی(ع) و مهدیین از نسل او در دولت عدل الهی بر تمام ادیان برتری خواهد یافت؛ و عملکرد آنان، همان عملکرد رسول خدا(ص) خواهد بود، چون ایشان صاحب شریعت و دریافت‌کنندۀ آن از خداوند سبحان و پایه‌گذار دین بوده، پیش از آنکه امام مهدی(ع) بیاید.
آری! این‌گونه دین فهمیده می‌شود. نه اینکه فهم از دین به شیوۀ کارتونی و کودکانه باشد و امام مهدی بیاید و یالا!… کار تمام شد! غرب خاموش شد! امریکا خاموش شد! دیگران خاموش شدند! و امام مهدی در طی 7 سال حکومت خواهد کرد! این اصلاً عقلی و منطقی نیست؛ و اگر بنا باشد خداوند سبحان همه را با معجزه انجام دهد پس دیگر برای چه منتظر امام مهدی(ع) بماند که 1200 سال شده که غایب است؟ چرا؟ خب با معجزه کار انجام شود و تمام! با معجزه همه کار انجام گردد.
جزاکم الله خیرا
خداوند شما را بر هر خیری موفق بدارد.
منبع:
——————————————————
1. سورهٔ توبه، آیۀ 33.
2. سورۀ فتح، آیۀ 28.
3. شرح الاخبار، ج۲ ص۴۲.
4. بقره، ۱۸۷.
5. اصول کافی، ج 1، ص 535.
6. همان.
