سید احمد الحسن (ع) در خطبه ی محرم خود چنین فرمودند:

و بعضی از شیعیان به معصوم صفات لاهوت مطلق می دهند که غیر ممکن است جز خداوند متعال به این صفات خوانده شود. وآنها بنا به عقیده ای که به معصوم دارند امام حسین حقیقی که در کربلا به قتل رسیده را یک مدعی دروغین بیش نمیدانند و بلا نسبت به او درود خداوند بر او باد.به همین دلیل است که میگویم اینان برادران قاتلان امام حسین(ع) هستند با اینکه مدعی هستند که بر حسین گریه میکنند. به خدا قسم که آنها دروغگو و منافق اند و بر حسین بن علی که در کربلا به قتل رسید و خانواده اش را اسیر کرده و هتک حرمت او را کردند گریه نمیکنند. بلکه به یک حسینی که آنرا نمی شناسیم گریه میکنند. حسین دیگری که زاییده ی اوهام و نفوس مریضشان است. و ایمان به امام حسین(ع) واقعی ندارند. امام حقیقی که از جانب خداوند تعیین شده، ضعیفی که برای خود هیچ ضرر و منفعتی نداشته مگر اینکه خدا بخواهد. آنها برای حسینی گریه میکنند که در دنیای واقع وجود ندارد. حسینی که به او صفات لاهوت مطلق میدهند و خداوند از آنچه که اورا توصیف میکنند بسی والاتر است.
و اگر او در دنیای واقع بود، ابلیس از ایشان سرپیچی نمیکرد. حسینی که ادعا میکنند برای او گریه میکنند توهمی در افکارشان است، دقیقا مانند آدمی که در ذهن ابلیس بود…

این راه و روش ابلیسی قدیم است که به وضوح میگوید که معصوم یا حجت خدا بر خلق باید در ظاهر بهتر از دیگران باشد یا اینکه قدرتی خارق العاده داشته باشد و مثلا برای هر کس که بخواهد معجزه تقدیم کند و قادر به انجام کارهایی باشد که آنها از انجام آن عاجزند و به همین خاطر است هنگامی که بگویند مثلا ما بر امام حسین گریه کردیم و گریه کردن بر او ما را وارد بهشت میکند، خداوند در نهایت به سادگی به آنها میگوید ای علمای گمراه، عمل شما همچون ذرات غبار بر باد فنا رفت

فرقان ۲۳

زیرا شما بر حسین حقیقی گریه نمیکردید بلکه بر حسینی که در وهم شما بوده و هیچ ارتباط و پیوندی، نه از دو و نه از نزدیک به حسین بن علی ندارد گریه میکردید. در نتیجه عمل شما به باد فنا رفته است