بیعت شیطان

لحظه‌های آخر عمر رسول خداست…
ابلیس نیروهای خود را گِرد بستر رسول‌الله گسیل داشته است.
چه اتفاقی افتاده است؟
قرار است اوصیای رسول‌الله تا قیام قیامت معرفی شوند و ابلیس به هدفش نرسد.
امام علی علیه‌السلام، اول‌المؤمنین به رسول خدا، کنار گذاشته می‌شود!

بسیار جا دارد که این بیان از خطبه فدکیۀ فاطمه زهرا علیهاالسلام را در رسوایی شورای سقیفه بشنویم:

«هنگامی که پروردگار متعال منزلگاه پیامبران و آرامگاه برگزیدگانش را برای او انتخاب نمود، در میان شما خار نفاق ظاهر شد و جامهٔ دین کهنه گردید، سکوت‌کنندۀ گمراهان به سخن درآمد و آن‌که در فرومایگان گمنام بود قدر و منزلت یافت و مرکب جهالت را در میدان بطالت دواند و شیطان از کمینگاه ظاهر شد؛ در حالی ‌که شما را ندا می‌داد و شما را اجابت‌کنندۀ خود یافت و چشم به دنیا و متاع آن دوختید؛ سپس از شما خواست که برخیزید و به‌سرعت برخاستید و شما را غضب‌آلود به حرکت درآورد و شما را انتقام‌جو یافت؛ تا آنجا که بر شتر دیگری سوار و در آبخورگاه دیگران وارد شدید و مرکب خلافت را غصب کردید.

ای مردم! هنوز از درگذشت رسول خدا زمانی نگذشته و هنوز داغ او تازه است، هنوز زخم دل ما التیام نیافته است، هنوز جسد پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله در خاک قرار نگرفته؛ بهانه کردید که از فتنه می‌ترسیم و “در فتنه افتادید و جهنم بر کافران احاطه دارد”.»

دقت کنید که شیطان در این میان برای برپایی عملیات غصب، نقشی کلیدی دارد.
حتی تا آنجا که در روایتی دیگر، امیرالمؤمنین علیه‌السلام می‌فرماید اولین کسی که با منتخب شورا بیعت می‌کند، شیطان است:

«سلمان می‌گوید: هنگام غسل‌دادن پیامبر خدا توسط امیرالمؤمنین به ایشان عرض کردم: اکنون ابوبکر بالای منبر رسول خدا صلی الله علیه و آله جای گرفته و به خدا سوگند که راضی نیست مردم با یک دست با او بیعت کنند؛ بلکه با هر دو دست با او بیعت می‌‏کنند.
… حضرت فرمود: … آیا می‌‏دانی وقتی ابوبکر بالای منبر رفت نخستین کسی که با او بیعت کرد که بود؟

عرض کردم: نه؛ ولی پیرمردی سال‌خورده را دیدم که بر عصای خود تکیه زده بود و میان دو چشمش اثر سجدۀ زیادی بود و او نخستین کسی بود که از پلۀ منبر بالا رفت و در حالی که گریه می‏‌کرد، می‌گفت: شکر خدای را که مرا از دنیا بیرون نبرد تا تو را در این جایگاه دیدم؛ دست بگشا. ابوبکر دستش را باز کرد، پیرمرد بیعت کرد و سپس از منبر پایین آمد و از مسجد خارج شد.

علی علیه‏ السلام فرمود: دانستی او که بود؟ گفتم: نه، ولی از سخنان او ناراحت شدم؛ زیرا این‌طور بود که از رحلت پیامبر صلی الله علیه و آله خوشحالی می‌‏کرد.

حضرت فرمود: او ابلیس لعنه‌الله بود. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله به من خبر داد که شیطان و سران اصحاب او در غدیر خم که پیامبر صلی الله علیه و آله مرا برای مردم (به امامت) نصب کرد، حضور داشتند، آنگاه که پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: من از شما به خودتان سزاوارترم و به آن‌ها دستور داد تا حاضرین به غایبین برسانند؛ در آن هنگام پیروان و ایادی شیطان به ابلیس گفتند: این امت در رحمت و محفوظ است، نه تو و نه ما بر آن‌ها راه نفوذ نداریم؛ این‌ها امام و رهبر خود را پس از پیامبرشان شناختند.
در این موقع شیطان افسرده و ناراحت، دور شد.

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به من خبر داد که چون رحلت کند، مردم در سقیفۀ بنی‌ساعده با ابوبکر بیعت می‏‌کنند، با آنکه تو نسبت به حق خودت مخاصمه و استدلال می‏‌کنی؛ سپس به مسجد می‏‌آیند و اولین کسی که بر روی منبر من به‌شکل پیرمردی با حالت شاد با او بیعت می‏‌کند ابلیس است و چنین و چنان می‏‌گوید. آنگاه در حالی که به‌شدت خوشحالی می‏‌کند و با بینی خود سوت می‏‌کشد و جست‌وخیز می‏‌کند، به دیگر شیاطین می‌گوید:
شما خیال کردید که مرا بر ایشان راهی نیست! اکنون دیدید من با آن‌ها چه کردم تا سرانجام دستور خداوند و پیامبر خدا را رها کردند.
(کافی، ج 8، ص344 (چاپ الاسلامیة)؛ الاحتجاج، ج1، ص105؛ کتاب سلیم بن قیس، ص78)