سید احمد الحسن یمانی امتداد مظلومیت حسین (ع)

از جمله مواردی که معترضان و مخالفان را در روش جبهه‌گیری در برابر خلفای خداوند در زمینش یکسان می‌گرداند، تهدید به حذف فیزیکی و جسمانی به شیوه‌های متعدد و زندانی کردن، شکنجه، تبعید و اخراج‌کردن است.

واضح است که این شیوه، روش سرکشان و متکبران علیه حجت‌ها و بینات روشنی است که خلفای خدا با خود می‌آورند؛ و می‌بینیم افراد تحت امر این طغیانگران که به پرستش و اطاعت این ستمگران مشغول‌اند در نظر اربابشان بیش از بندگانی نیستند!

تهدید و ارعاب از سوی معترضان برای به ‌خاموشی کشیدن این صدای الهی و سعی در خاموش‌کردن نور آن با کشتن، زندانی کردن، مسموم‌کردن، به ‌صلیب‌کشیدن، راندن و اخراج‌کردن جریان دارد و این کمترین کاری است که آن‌ها انجام می‌دهند.

نمونه‌هایی از تهدید و قتل از معترضان و روش یکسان آن‌ها در اعتراض به نورهای خدا در زمین را می‌توان در جریان امام علی (ع) دید که آن حضرت با وجود سکوت و تحصن در خانه‌اش باز هم از حملۀ اهل سقیفه در امان نماند تا جایی که خانۀ ایشان را به آتش کشیدند و بانوی باردار ایشان را میان در و دیوار کشتند و قصد جان خود امام را هم داشتند.

همچنین در فاجعۀ خونین کربلا، امام حسین (ع) اذعان کرد که به قصد جنگ نیامده است و اجازه دهند تا آن امام مظلوم با اهل و عیالش به کشور دیگری برود، اما راه ایشان را سد کردند و ایشان را به قتلگاه کشاندند.

از این قبیل جنایات و تهدیدات و عملکردها در آیات قران به کرات می‌توان دید که به حجت‌های فرستاده‌شدۀ خدا با یک زبان و روش گفتند و فرعون (لعنه‌الله) به پیامبر خدا موسی (ع) می‌گوید: (قالَ لَئِنِ اتَّخَذْتَ إِلهَاً غَیری لَأَجْعَلَنَّک مِنَ الْمَسْجُونین‏)؛ «فرعون‏ گفت: اگر خدایى غیر از من اختیار کنى قطعاً تو را از زندانيان قرار خواهم داد.» و به کسانی که به موسی (ع) ایمان آوردند گفت: (قالَ آمَنْتُمْ لَهُ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَکمْ إِنَّهُ لَکبیرُکمُ الَّذی عَلَّمَکمُ السِّحْرَ فَلَسَوْفَ تَعْلَمُونَ لَأُقَطِّعَنَّ أَیدِیکمْ وَ أَرْجُلَکمْ مِنْ خِلافٍ وَ لَأُصَلِّبَنَّکمْ أَجْمَعینَ)؛ «فرعون گفت: آیا پیش از آنکه به شما اجازه دهم، به او ایمان آوردید؟ قطعاً او همان بزرگ شماست که به شما سحر آموخته. به‌زودی خواهید دانست. دست‌ها و پاهای شما را خلاف يکديگر قطع می‌کنم و همۀ شما را به دار می‌آويزم.» (شعرا 29-49)

سنت معترضان دوباره بر قائم آل محمدتکرار می‌گردد. پاداش وی، مباح‌شدن خونش توسط علمای گمراهی است و هدیۀ مردم به او ترور شخصیت و انواع تهمت‌ها برای ترور شخص و شخصیت و تخریب مساجد و حسینیه‌هایش و ذخیره‌شان برای او، قتل انصارش و به ‌زندان‌ افکندن و تبعید و شکنجه‌ کردنشان است.

به‌علاوه اینکه این کارهای مردم با حق و اهل حق و انصار حق همیشگی است و دشمنی آن‌ها حد و مرزی ندارد و در هرزمانی ستمکاران به ما یورش می‌آورند؛ و این مطلبی است که بر هیچ‌ کسی پوشیده نیست، حتی اگر به نشنیدن اصرار داشته یا چشمانش را به‌عمد بر حقیقت بسته باشد. خدا همۀ کسانی را که ستم ‌می‌کنند، می‌بیند.